Піцундзе маленькі прыбярэжны гарадок на выступоўцу ў моры мысе. Гэта маленькі цуд, некранутае чалавекам мястэчка з неверагоднай смарагдавай вадой. Нас пакарыла менавіта мора - мора такога колеру я нідзе больш не бачыла - яно і празрыстае, і цёмны, і сіняе і смарагдавае адначасова, вада настолькі чыстая, што нават не верыцца, што гэта ўсё тое ж Чорнае мора як і ў Крыме, як і ў Сочы. Сам гарадок неверагодна ўтульны, з ветлымі і гасціннымі жыхарамі. Мы прыехалі позна ўвечары, таму як былі вялікія коркі на мяжы, але гаспадары нашай кватэркі нас чакалі, прычым не з пустымі рукамі, а з найсмачным вячэрай (платы, між іншым, так за яго і не ўзялі, патлумачыўшы ўсе каўказскім гасціннасцю). Першыя тры дні мы проста атрымлівалі асалоду ад морам і пляжам. Спачатку адкрылі для сябе гарадскі пляж - даволі-такі чысты, абсталяваны некалькімі ляжакамі, забяспечаны скрынямі і адным туалетам, а потым хадзілі на так званы "дзікі пляж" - там практычна няма турыстаў, можна купацца цэлы дзень хоць галышом; горныя выступы, якія спускаюцца прама да вады, ўтвараюць нейкія ізаляваныя бункеры, самае складанае - гэта спусціцца да іх па сцяжынках (у дапамогу мясцовыя жыхары, асабліва хлапчукі, яны пакажуць і правядуць па такіх сцежках, пра якія будзеце ведаць толькі вы). Цэны на жыллё і харчаванне ў Піцундзе проста смешныя - мы патрацілі значна менш, чым разлічвалі. Адно нязручнасць - у Піцундзе вельмі мала месцаў, дзе можна расплаціцца карткай, усюды аддаюць перавагу гатоўку. Ежа прадаецца на кожным куце - кафэ, бары, сталовыя, закусачныя, рэстаранчыкі, у гаспадароў якія здадуцца кватэр можна заказваць абеды проста ў нумар. Усе неверагодна смачнае, свежае, а садавіна проста вісяць над галавой, дастаткова працягнуць руку і ў цябе ўжо ёсць мандарын. Рэкамендую абавязкова наведаць Музей Боевой Славы і Музей Гісторыі Піцундзе (яны знаходзяцца побач адзін з адным, практычна бок аб бок), на многія рэчы, на гісторыю абхазскага народа мімаволі зірнеш іншымі вачыма. Жыхары Піцундзе вельмі шануюць памяць загінуўшых у вайне за незалежнасць - на мемарыяле кожны дзень новыя кошыкі з кветкамі, заўсёды ёсць хтосьці, хто аплаквае іх душы. Аб неверагоднай прыгажосці абхазскай прыроды ўжо якраз складаць легенды, а горны паветра можна проста ёсць лыжкай. Для нагляднасці дадам фота, каб кожны мог пераканацца ў праўдзівасці маіх слоў. Фота пляжу і фота выхаду на "дзікі пляж".
