Абхазія - гэта казачная, быццам намаляваная алеем на палатне, краіна. Але калі трапляеш у Новы Афон, у мястэчка з велізарным старадаўнім даўно не рэстаўраваць кляштарам, разумееш, што далей ужо ехаць не трэба. У гэты горад мы трапілі чыста выпадкова, планавалі спыніцца ў Піцундзе. Але ніколькі не пашкадавалі, што натрапілі менавіта на Новы Афон. Кожную раніцу ў гэтым мястэчку пачыналася са звону званоў. Служыцелі манастыра заклікалі людзей на службу. Выходзіш з хаты, а паветра свежы, пах кіпарыса і водар невядомых кветкавых кустоў возьме ў палон і зачароўвае. Усе вакол ярка-зялёнае, тут жа і невялікі, але вельмі прыгожы вадаспад. Па дарозе да манастыра прадаюць свежевыжатый мандарынавы сок. Ваду тут піць можна адусюль, бо яна горная, а таму незвычайна чыстая і смачная. Пляжы тут пустыя, нікім не кранутыя, можна спакойна адпачываць на марскiм беразе i, ні пра што не думаць. Новы Афон адрозніваецца ад іншых гарадоў менавіта спакоем, адсутнасцю турыстаў, а манастыр, красуецца на фоне гор, дапамагае адчуць сябе бліжэй да Бога.
