Санта-Моніка карыстаецца вялікай папулярнасцю не толькі сярод турыстаў, але і мясцовых жыхароў. Не гледзячы на тое, што тэрыторыя пляжу знаходзіцца ў межах горада мітусні Лос-Анджэлеса ніколькі не адчуваеш.
Каб дабрацца да пляжу трэба пастарацца, так як вас сустрэне абрыў і ажыўленае шашы. Але прадбачлівыя амерыканцы зрабілі некалькі лесвіц з пераходамі.
Але каб дабрацца да акіяна, нам мелася быць яшчэ доўгая дарога па пяску прыкладна ў 1 км. Пясок трохі бруднаваты, увесь у недакуркі і дзе-нідзе валяюцца аскепкі ад бутэлек. Чым бліжэй да вады, тым чысцей.
На пляжы вельмі шмат серфераў, закаханых парачак і проста адпачываючых. Ціхі акіян апынуўся зусім не ціхім, спакойна паплаваць не атрымаецца. А хвалі настолькі моцныя, што вас проста зносіць і праносіць па беразе.
Таксама на пляжы ёсць невялікі парк забаў, дзе на кожным кроку прадаюць салодкую вату. Фішка дадзенага месца - гэта тое, што парк стаіць на вадзе і менавіта тут на пірсе Санта-Моніка знаходзіць свой канец знакамітая Route 66.
У выхадныя тут не прайсці, а вось у буднія дні народу амаль і няма.
У цэлым, наведванне Санта-Монікі - гэта проста знаёмства з выдатнымі мясцінамі Лос-Анджэлеса, але і незабыўная сустрэча з культурай Амерыкі 70х гадоў.