Адэса - гэта ўнікальны курорт са сваёй даволі незвычайнай і непаўторнай атмасферай. Я, адпачываючы там, насыцілася нейкі незвычайна пазітыўнай і станоўчай энергіяй, якой прасякнуты ўсе куточкі горада.
Блукаць па пракладзеных турыстычным дарожках - неймаверна сумна, менавіта таму я вырашыла змяніць свой звыклы маршрут, пазнаёмілася з мясцовым Адэсіты і папрасіла правесці мне экскурсію вачыма жыхара гэтага горада.
Па-першае, на вядомага Дзюка - помнік, трэба глядзець з бакавога люка.
Таксама ў Дзюка ёсць мяшочак (на бакавы баку помніка) і калі яго пацерці, то мясцовыя вераць, што фінансавае становішча палепшыцца.
Па-другое, абавязкова паглядзіце самую маленькую плошчу ў свеце і, вядома ж, сфатаграфуйце на вядомым зэдліку.
Па-трэцяе, філасофію архітэктуры таксама неабходна ведаць. Пацёмкінская лесвіца валодае велізарным філасофскім сэнсам, пра які экскурсавод не паведаміць. Справа ў тым, што зверху яна здаецца доўгай - дакладна так, як жыццё ў маладосці, калі часам не шануеш, і здаецца, што ўсе падзеі яшчэ наперадзе. А калі спусціцца ўніз, то з вяршыні пражытых гадоў відаць, што жыццё кароткае, і жыць неабходна з адчуваннем трапятання, спяшацца.
Яшчэ мясцовы мне расказаў пра задумцы будынкі вуліц у Адэсе. Дома і вуліцы размешчаны так, каб вецер выдзімалі з іх пыл. Гэтага экскурсавод нам таксама не казала.