На паўдарозе паміж Сінгапурам і Куала-Лумпуры, на поўдні Малайскага паўвострава, Малакка на працягу шасці стагоддзяў была цэнтрам гандлю і культурнага абмену.
У гэтым горадзе спыняліся караблі, якія ішлі па суднаходнай маршруце, які злучае Індыйскі і Ціхі акіяны.
Малакка (на карце пішацца як Melaka) была заснавана ў пачатку 14-га стагоддзя, калі правіцель Парамешвара (па загадзе тагачаснага султана) пакінуў Сінгапур і размясціўся ў маленькай рыбацкай вёсачцы на ўзбярэжжы, у месцы, якое, па яму падліках, магло прыняць важнае стратэгічнае значэнне.
Спачатку тут спыняліся толькі маракі, што плылі ў Індыю і Кітай, якім трэба было папоўніць запасы ежы і прэснай вады і перачакаць сезону дажджоў, каб не загінуць у бушуючым моры. Паціху гарадок стаў улюбёным месцам Мінскай імперыі (Кітай) і базай для кітайскіх судоў.
У пачатку 16 стагоддзя да берагоў Малакка прыплыў партугальская мараплавец, і некаторы час праз гарадок шчасна захапіў партугальская флот пад камандаваннем Албукерки. У гэтую эпоху Малакка была супер-важным горадам Партугальскай імперыі і заадно найбуйнейшым портам Паўднёва-Усходняй Азіі. Партугальцы ператварылі горад у акружаную сцяной крэпасць, спадзеючыся ўзяць пад кантроль ледзь не ўвесь гандаль рэзкімі затаўкамі і шоўкам. Дарэчы, на гэтым яны вельмі нават шляхетна пажывіліся, у выніку!
У 40-х гадах 17 стагоддзя горад захапілі галандцы, а ў канец 18 стагоддзя- англічане. Падчас Другой Сусветнай гарадок акупавалі японцы, на чатыры гады. У 19 стагоддзі, зрэшты, галоўным гандлёвым горадам стаў лічыцца Сінгапур, таму што берага ракі, у вусце якой спыняліся караблі, раптам занесла глеем, яна змялела і перастала прадстаўляць цікавасць для гандлёвых караблёў. Малакка, зрэшты, заставалася брытанскай калоніяй да таго моманту, калі Малайзія атрымала незалежнасць у 1957 годзе. З тых часоў Малакка ператварылася ў горад-музей, помнік Сусветнай спадчыны, які прыцягвае турыстаў з усяго свету.
Што да назвы горада, то ёсць легенда абвяшчае, што назва паходзіць ад назвы дрэва «Melaka», пад якім той самай Парамешваре здалося нейкае страшыдла, больш разважныя і менш рамантычныя людзі лічаць, што яго назва паходзіць ад арабскага слова «mulaqa», што азначае "месца сустрэчы". І праўда - з таго часу, як кіраўнік прыбыў на гэты кавалачак сушы, Малакка сапраўды стала месцам сустрэчы. Гандляры з краін Блізкага Усходу, Кітая, Індыі, Паўднёва-Усходняй Азіі, і нават у Еўропы бывалі тут часцяком, і кожная краіна на пэўным этапе хацела кантраляваць гэты важны партовы горад.
Больш за тое, усе гэтыя гады Малакка была важным цэнтрам кітайскай, індыйскай і партугальскай іміграцыі - яна ўтваралі свае ўласныя раёны, са сваёй уласнай традыцыйнай культурай і кухняй. У Малакке ёсць паселішча народаў Перанакан (або Баба-Нёня, не смейцеся. Гэта нашчадкі кітайскіх імігрантаў канца XV-XVI стагоддзяў).
Праўда, усе гэтыя кітайскія імігранты ўжо перажаніліся на малайскіх жанчын, асімілявалі і прынялі мясцовыя традыцыі. Кітайцы тыя прыплывалі, у асноўным, з паўднёва-ўсходняга Кітая. У гэтых таварышаў ёсць нават свой мова- мова паранакан, баба-малая - мікс з малайского і кітайскай мовы (Міньскі дыялект). Да пребольшая жаль, гэты цікавы мова вымірае, на ім кажуць хіба што старыя. Маладыя ж аддаюць перавагу трашчаць па-ангельску, ну і на той мове, на якой гаворыць большая частка іх акружэння - малайская, інданезійская, яванскі.
Сёння Малакка - гэта сучасны горад, ахінуты шлейфам зачаравання старога свету. Яго багатую спадчыну заключаецца ў шчодрых россыпах рэліквій, уключаючы партугальскія крэпасці, галандскія ратушы, кітайскія і каталіцкія храмы. Раскіданыя па гістарычным кварталу Малакка, многія з іх былі захаваны і зроблены музеямі гісторыі ці культуры. Гэта правільна, сваё мінулае трэба берагчы з усіх сіл, тым больш, такое цікавае! Багаты славутасцямі і вельмі прыгожы, Малакка прыцягвае мноства замежных турыстаў - і тых, хто прыязджае сюды на дзянёк у рамках аднадзённай экскурсіі з Сінгапура, і незалежных падарожнікаў, якія прабіраюцца праз усю Малайзію ў пошуках цікавенькага. Нароўні з Джорджтаўн на Пенанг, Малакка была названая аб'ектам Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА ў 2008 годзе.
У Малакка гэтак жа любяць прыехаць на выходныя гараджане з Куала-Лумпура і Сінгапура, бо тут не толькі вельмі прыгожа, але і карысна. Напрыклад, тут шмат крамаў антыкварыяту. А тыя, хто багацей, ужо пабудавалі на ўзбярэжжы дачу, так бы мовіць. З жыллём тут праблем ніякіх не будзе - мястэчка кішыць недарагімі гэстхаусами і гатэлямі.
Хоць Малакка і досыць вялікі горад - тут пражывае каля паўмільёна чалавек, але вобласць, якая ўяўляе цікавасць для турыстаў - такая кампактны. Асноўныя славутасці тут размяшчаюцца ў пешай даступнасці, ну, а калі вам так лянота блукаць па горадзе, арэнда велатаксоўку.
Рака Сунгай Малакка праходзіць праз сярэдзіну горада, як бы дзелячы папалам турыстычную зону. Будынкі пакрываюць берага ракі, так што некалі гэты каламутны канал стаў даволі чароўным, з брукаванымі дарожкамі, вулічнымі артыстамі і багаццем прыбярэжных кафэ і гасцініц.
Да поўдня ад ракі знаходзіцца каланіяльны квартал , Дзе вы знойдзеце асноўныя гістарычныя славутасці, тыпу Галандскай Плошчы (Dutch Square), царквы Хрыста (Christ Church) і рэшткі партугальскага форта A Famosa.
На паўночным баку ракі знаходзіцца вобласць Chinatown , Праз якую праходзіць ажыўленая вуліца Джалал Ганс Джебат (больш вядомая як Jonker Walk).
Суседнія вуліцы раёна запоўненыя паранаканскими крамамі, міні-музеямі, храмамі, рэстаранамі, мастацкімі галерэямі і сувенірнымі крамамі, якія гандлююць антыкварыятам сумнеўна сапраўднасці. У гэтай галіне знаходзіцца вялікая частка гэстхаусов і гатэляў Малакка.
Статус горада як часткі Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА падзяліла Малакка на "стары горад" і "новы горад". Гіганцкія гандлёвыя цэнтры, пяцізоркавыя гатэлі бізнес-класа і ўсё, што выглядае сучасна і стыльна, можна знайсці на вуліцы Джалал Мердека (Jalan Merdeka).
