In Alexandrië het ons padvervoer langs die pad getref, waarna die rykste piesangs en pynappelplantasies geleë is. Die bestuurder op die manier het ons die verskriklike stories vertel wat mense vir 'n pennie op hierdie plantasies werk, en in die geval van hul provinsies, gebruik hulle fisiese straf. Ek onderneem nie om te oordeel of dit waar of 'n ander fiets vir toeriste is nie, maar baie kilometer piesangvelde lyk regtig sterk gewasse.
Geleë in die hotel, reg op El Nasr-plein, het ons eers na die see gegaan. Die pragtige vyf kilometer-wal het nie ver geword nie, maar die pad na haar het 'n dubbele indruk gelaat. Letterlik Alexandria City of Contrasts: Op een van die strate suiwerheid, orde en nogal Europese landskappe, veral as hulle soortgelyk is aan hul argitektoniese style, maar op die ander straat kan jy die berge van vullis waarneem. Waarom daar strate is, kan die eienaar van die naaste winkel die sypaadjie was, terwyl die buurman losweg rommel sal wees.
Die see vir die was van vier miljoen Megapolis is basies redelik skoon, dit is net water ver van die jaarlikse gemaklike temperature van die Rooi See. Maar ons het steeds gefokus, toe het die Russiese profylactiese agent by die hotel tradisioneel geneem.
Ek sal jou van alkohol vertel, so, dit is niemand in die oop nie, maar as dit verlang word, kan alles gekoop word. Van die verpligte program het hy uitstappies na die paleis van Hiedivov besoek, aandenkings naby die Fort Kitebay gekoop, wat na bewering van die oorblyfsels van die beroemde Alexandria-vuurtoring gebou is.
Ons het ook die moskee naby Fort besoek, alhoewel hulle nie toegelaat is nie, alhoewel ons in beginsel aanvanklik verduidelik het dat die moskee voorwaardelik vir toeriste oop was.
Ons was baie kwaad vir 'n toeris in die jare op 'n ou en sterk moeg Mercedes, toe hy dit was as hy in Rusland was, of hy het in Rusland gestudeer en nou met Russiese grappies, bymiddels en matte gehaas het, het dit alles gehoor as aanvaar . Nog 'n interessante storie het met ons gebeur toe ons na plaaslike winkels reis, waarvan baie met trots gefokus is op grond van die feit dat iemand iets in die agterplaas naai. In een winkel het ons 'n Russiese vrou Tamaru ontmoet, baie jare gelede met Egiptiese. Oor die jare het Tom nooit bemeester as 'n vreemde taal nie, maar byna almal plaaslike om haar was nou verdraaglik, gesproke Russies. Sy het ons gehelp om een operasie te verander. Een van ons het 'n dik ketting gekry, dit vir 'n week gedra, en nou het sy gedagtes verander. Daarbenewens het hy twyfel oor die egtheid van die edelmetaal. Tamara het ons 'n nota oorhandig waarop ons in die winkel die juweliersware geneem het en die dag teruggekeer het, en hulle het ook verseker dat dit 'n algemene praktyk is. Ek is nog steeds nuuskierig, soos dit in daardie noot was.