In Augustus 2009 is die leierskap van die vertaalburo skoongemaak, met die toegewyde vakansie vir 15 dae. Man en kinders was gretig om te ontspan in die berg Altai. Ek wou nie in die gehoorsame plekke rondloop nie, het die siel vir geheimsinnig gevra. Die oplossing was eenvoudig: aangrensend aan die rand, wat my familie, Mongolië, aanbid. Het sy eie in Gorno-Altaisk geplaas en na Ulan Bator gegaan. In die aand het 'n langverwagte vergadering plaasgevind.
Aanvanklik was die hoofstad te modern: naby die redelik gemaklike hotel "Tokio Street" van strukture, herskep 'n antieke nasionale geur, het nie op die eerste oomblik opgemerk nie. Net lank genoeg om die strate op die strate te vang en te breek, het ek die opgerigte Yurts, Antieke Gazebos-Pagodas, gevind waarin in 'n sultry middag en 'n reënerige nag vol mense. Die omgewing van raamwonings en hoë geboue is selfs op die oostelike lande opvallend, nie die feit dat ons gewoond is aan dieselfde soort oplossings van Europeërs nie.
In die ou gebiede vol Japannese kameras. Hulle, ten spyte van die strengheid van die aard en die voorrang van gedrag, kan ook nie die uitroep van verrassing terughou nie. Vir die eerste keer het ek 'n Japannese Japannese hier gesien. Madame Ai Yatabe het eers die geluk bespreek en die geluk om sulke "fusie" te sien, en het my dan in die yurt van sy vriende gesleep. Van die straat af het die woning mikroskopies gekyk, maar om na binne te laat, het die oorvloed van plekke getref.
Die ongemaklikheid het dadelik geslaag. Nuwe kennisse het my baie verwelkom, ons was bly om uitstekende tee met lekker baursaws te wees (gebraai in Ditch Donkeys). Alles was niks, totdat ek genoem is nie (die vertaler het Madame Ai Yatabe uitgevoer): Ek wil Hanti klim om te berg. Ek moes dadelik al die besonderhede van die lewe van Genghis Khan hoor, wie se graf volgens legendes in hierdie streek is. Plus, om 'n waarskuwing te kry dat elke hoogte in Mongolië 'n man of vrou is, klim die verteenwoordigers van die ander geslag, beloftes. Hier, inderdaad, die berge respekteer die mense. Daarom is hulle skoon op hul hoekpunte, stil, mooi.
Nie minder goed versorgde perde betrokke by perdroetes nie, wat die tyd van eeue spandeer het, bly getrou vriende van Mongole. Terloops, buite die stad het baie ruiters en kombuise ontmoet. Waar hulle gestuur word, het ek nie gevra nie, want ek ken nie die taal nie, en in die saal hou altyd verskriklik. Ek dink dit is juis vir sulke onhandige toeriste binne die buitewyke van die Ulan-Bathanik, daar is demonstrasie wedstryde van ruiters, die gevegte van boogskutters, kompetisies om Boh te bestry.
Voltooi die eerste ontmoeting met Ulan Bator het besluit om te besoek aan Gobi op 'n spesiale uitstappie Jeep. Die woestyn het net twee oomblikke verras: "Vlieg" van die kudde van pragtige Saigas en 'n beskeie hoeveelheid ander prehistoriese diere in die Dinosaurvallei. In die hoofstad van Mongolië het baie in die basaars bestee. 'N Paar pare leerhandskoene het van die reis gebring, 'n trui van kameelwol, kasjmierbloes, 'n dekoratiewe mat. Alle dinge is nog steeds lewendig en gesond. "