In die mees westelike hoofstad van Australië het aan die werk gekom. Die res het nie omgee nie, totdat ek 'n brief van die meisie-wynmaker ontvang het, wat ek lankal na vreemde wingerde wou kyk. En hier en geval: Die baas het siek geword. Oor die algemeen het drie dae verskyn. Die meisie het snags geteister, maar ons het nog steeds besluit om na die restaurant te gaan. Op die strate is die onnodige, al die instellings wat my bekend is, gesluit. Hoekom dan al hierdie aanloklike skoonheid?
Ek het skaars 'n skoon restaurant gevind. Daar is ons verduidelik dat die plaaslike inwoners so ondefonds as laat beskou word (onmiddellik na 10!) Aandete buite die huis. En dit is nutteloos om slegs vir gerimpelde toeriste te werk. Goed, het die spyskaart, studeer. Vir 3 minute het hulle die "nag" gereg vir my gekies: 'n hoender wat in 'n romerige sous gebak is, vir 'n uur - vir 'n vriend. Sy is 'n laktame winkel, want die kelner het ons vertel, dit word nie hier verskaf nie. Ons het skaars 'n slaai met 'n geveg en die elf brood gevind. Gelukkig, in die namiddag, is vegetariese geregte vry en selfs pragtig gedien.
Vroeg in die oggend van die volgende dag het na die wingerde gegaan. Aangesien die plaaslike gidse slegs wingerde toon met die pad van die gevangenes, waarvolgens ons lui was om te loop, het gegaan. Vir my is niks anders nie. Konvensionele druiwe wat ons Sewastopol plante groei. Maar die meisie was oneindig entoesiasties met die sagmoedigheid en skoonheid van hul variëteite. Ek is net die teenwoordigheid van automata getref vir die versameling van bessies, die ongelooflike akkuraatheid van die vorming van rye. Asof vreemdelinge, en nie mense het nie.
Hy het liefgehad deur die werke van die Australiese wyngrildren, wyn gedrink en met rou met nasionale vars koeke in een van die wynstawe van die Swanvallei gebreek, na my teruggekeer, gerus en - na die strand. Ek wou gesels sonder vreemde ore (ons genoeg hier, hulle verlang praat), het dus die stilte "City Beach" gekies. Dit is verkies om met gesinne die plaaslike ondersteuners van swem en sonbad te loop. Voorwaardes vir navigeer, duiknommer, maar daar is parkering, speelgronde, barbecue. Ons het probeer om die mees afgesonderde hoek te vind en op so 'n "vakansier" te struikel.
Die laaste dag het kalm, deels op land, 'n bietjie in die see. In die oggend het ryfietsry na die hawe van Fremantle gery, op die veerboot gaan sit, na die eiland Rotttttish. Hulle is gedra, soos in die kinderjare, op die spore wat spesifiek vir sulke gekke fietsryers gemaak is. In die namiddag het die beroemde Kings Park geloop, totdat die bene nie rondgekyk het nie. Hulle het een van die sagte en sagte grasperke gesien, val en lê vir 'n paar uur. In die aand het hulle die krag gevind om 'n piekniekmandjie te versamel en na MullaLo-strand te gaan, van waar die gerieflikste om op die kajak te vaar (ons is albei van die ywerige kiel). Ek wou nie op weeksdae teruggaan nie ...