Bakhchisarai was die eerste stad in die Krim, wat ek besoek het, nie die Simferopol getel nie, waarin die trein aangekom het. Daarin het ons saam met 'n vriend van vier dae gewoon, natuurlik nie genoeg om die hele kultuur en mentaliteit van die mense wat daar woon, te verstaan nie. Ons het aangekom, met die hoop dat ons in plek sal vestig. So het dit gebeur, reg by die stasie, 'n geldige voorkoms van die verhuurder, is ons besigtig en is goedkoop vir goedkoop pryse, en reeds op die pad het besef dat daar iemand sou wees om saam met ons te woon. Maar op vakansie-geriewe is nie belangrik nie, ons het nie ontsteld nie. Op die ou end, om in die somer siel te was, is dit ook nie sleg nie, en die derde onnodig vir ons is nie gekaap nie.
Dit is 'n klein dorpie, dit het, soos in 'n sprokie oor Ellie, die sentrale pad, van watter baksteen? Reg, geel! Oor hierdie landmerk het ons die behuising behuising vertel, wat die pad na die sentrum verduidelik.
Die hele Krim verdien in die somer op toeriste. En om vir die eerste keer hier te kom, word jy nie moeg om te wonder hoe alles verbind is nie. SEEL, jy gee reeds 'n besoek aan 'n taxibestuurder, sê hulle om te gaan eet, en sê dat hulle van so gekom het. Die taxibestuurder wag vir die terwyl jy eet en gelukkig is, waar om te sê, sterk aanbeveel te voet, moenie loop nie. Vang 'n nuwe taxi bestuurder, hy adviseer die lekkerste kafee in die stad en bring hulle terug terug, en daar adviseer weer om ons gasvrou te vereffen. Ek wou na die volgende kafee gaan en van nuuskierigheid, uitvind wat hulle 'n taarthandstuk gehad het.
Die pad van die geel baksteen het ons natuurlik na die Khan se paleis gelei. Daar was 'n bietjie tyd, en ons is nie 'n minnaar van afvaltyd op 'n sonnige dag nie, en lek die been agter uitstappie skare om die sale, toelating tot elkeen wat individuele geld werd is.
Daarom het ons na 'n minibus gegaan ('n halfuur loop, volgende jaar nagegaan) na die Heilige aanname manlike klooster, in die rots soos in die Krim 'n hele stel gesny, maar dit is baie gewild hier. Klein kamer, foto, video is verbode, by die ingang is nie net kinks, meisies op die kop nie, maar ook lang rompe. Blykbaar word die somer kleed van toeriste nie gereguleer deur die norme van gedrag nie. En die monnike het 'n goeie plaas in die volgende en dit groei elke jaar.
Selfs verder die pad op Chufut-Kale. Die ongelooflike geheime van die grotstad is oop. Daar is selfs unieke ondergrondse fasiliteite.
Ons was so haastig oral om erfenis in ons woonstel te doen, het gesê dat ons nie kan omhels nie. Aangesien alles so vroeg sluit dat ons 'n stort kan stort, van die pad kan slaap en in die aand vir aandete in 'n kafee gaan, en van die nuwe dag om 'n inspeksie te begin. Maar dit was nie daar nie. Twee desperate reisigers in die sonsondergangstrale het tot die geheimsinnige ruïnes van die stad gekom. Hulle het oortuig dat ons ons laat val dat ons die wonderwerk van die grotstad en alles wat ons nog nodig het, vinnig ondersoek? Amazing panoramiese uitsig vanaf die teenoorgestelde kant van die partye is dit, vir wat dit die moeite werd was, en een van die herkenbare tipes Bakhchisaray. Dit was nie baie moontlik om baie te inspekteer nie, dit het begin verduister. Ek moes teruggehaal word. Dit het duidelik geword dat die ou begraafplaas, tussen die klooster en die dorp, nie meer besoek nie, en nie omdat hulle bang is nie, net daardie dag was daar nie eens die maan nie en die duistere duisternis het die oë letterlik getrek.
Toe ons na die ruïnes van die antieke dorp beweeg, was daar 'n vurk op die pad, wat in die Celi-monnike gelei het. 'N Jong seuntjie, verkoper van tee, het gesê dat onder die plaaslike monnike baie wegloop gevangenes, en in die algemeen is dit beter om nie op die pad te loop nie. So, hoe nader ons die vurk onder die deksel van die nag genader het, het dit erger geword. My metgesel was bang vir die bosbouer, en ek is monnike. Die taxibestuurder was baie verbaas oor ons voorkoms, het bevestig dat my vrese nie tevergeefs was nie en aangeraai is om van hier af weg te bly, veral twee jong meisies.
Dit was my reis na Bakhchisarai. Stad met ander kultuur, nasionale kombuis, heerlike oosterse lekkers, speserye in elke aandenkingswinkel. Tee, jy sal koop, koop nie droë gras nie, kyk na jou keuse. Selfs die verkoper self, dieselfde seun, aangeraai - oneerlik aan die hand om liggewige toeriste te hê. En moenie vergeet om water in die bron naby die klooster van water te kry nie, ten minste op die naaste pad van 'n warm somerdag.
In 'n jaar het ek hier my vriend gebring, die plaaslike skoonheid wys, om die kombuis te vergewis en die kombuis te maak. Niks het hier verander nie. Panorama het steeds die beste herinneringe aan die hele stad gebly. Kunsmatige Ozerko in die Khansky-paleis het ontdek.
Ons het nog op die begraafplaas gekom en het nie verstaan waar die toerisme-aantreklikhede eintlik was nie. Verskeie klippe en dit is dit. Heel waarskynlik is dit. Dieselfde verwarrende voorkoms was die toeriste wat in Engels gevra het: "Is dit alles?".
En in die dorp het die park miniatuur van die hele Krim geskep. Die park is klein en oulik. Binne, ons was nie, die park self is in die laagland geleë en is al die miniatuur volkome sigbaar. Oulik, maar hoekom betaal vir die ingang wanneer jy kan bewonder van gepubliseer en gaan inspekteer hierdie toerisme-aantreklikhede Vyzhvoy.