Sri Lanka-eiland Tropiese en vermaak in die natuur Hier is 'n goeie stel. Jy kan op olifante ry, op die oewer van seeskilpaaie gesien, 'n safari ry of op 'n toer van die regte reënwoud gaan. Hierdie plek word die reënwoud Sinharacia genoem. Nadat ons na die stories van Sri Lanka oor hierdie bos geluister het, het ons besluit om een dag van ons rus toe te ken om so 'n ongewone toerisme-aantreklikhede te inspekteer. Ons het 'n opwindende avontuur in die woestyn van die trope belowe met 'n bad in 'n reservoir, wat gevorm word deur 'n groot en pragtige waterval.
Daar is besluit om vroeg in die oggend te vertrek sodat daar genoeg tyd was vir 'n wandeling deur die bos. Die pad daar blykbaar moeilik te wees. Die afstand is nie baie groot nie, maar aangesien die bos in die dieptes van die eiland is, lei 'n baie smal en kronkelende serpentynpad daaraan. Versprei op die manier skrikwekkend. Aan die einde van die pad het dit geblyk dat dit nie moontlik was om by die ingang te kom nie, want in die berge van die eiland was daar grondverskuiwings en het die pad geblokkeer. Om daarmee te doen, gaan die owerhede niks doen nie, en die plaaslike bevolking soos hulle kan verdien. Waar veldpad begin, is daar Tuk-Tuki en bied hul dienste aan. Die bestuurder het aan ons verduidelik dat loop baie ver weg is en jy moet 'n Tuk-Tuk neem. Om eerlik te wees, sal geen Europese staat sulke risiko's vir die lewe maak nie. Die pad is vervaag, heeltemal diep rotte en groot klippe. Om deur so 'n terrein in die jeep te gaan en vasgemaak te word, is dit nie dieselfde om op 'n klein Tuk-Tuka te gaan nie, waar die sitplekgordels glad nie voorsien word nie. Top roos pret, maar af die afkoms was meer soos Amerikaanse skyfies sonder versekering. Oor die algemeen is adrenalien plaaslike.
By die ingang van die bos is daar baie irriterende geleiers. Hulle argumenteer dat die ingang van die bos sonder geleier verbied is. Na my mening is dit net beroof toeriste. As jy in die bos langs die gelde paaie loop, is daar net geen plek om verlore te raak nie. Maar ons moes 'n gids betaal. Gaan na die bos in volle wag vir 'n wonderwerk. Het groot bome, tropiese blomme en verskillende wilde diere belowe. Trouens, ons het een wilde Waran Africa gesien, en die res van die diere was net in die plaaslike bellows. Blykbaar hou hulle spesifiek 'n paar takbokke en varke sodat toeriste nie 'n eis maak nie. Die skouspel is baie miserabel. Ongelukkige diere sit in klein selle. Terselfdertyd argumenteer die opsigters dat dit siek diere is, wat in die bos genees en vrygelaat sal word. Ek wil dit glo.
Ons het nooit 'n pragtige kleure of bome gesien nie. Die pad deur die bos lei volgens die gids na 'n baie pragtige bergwaterval. Wel, jy moet gaan. Geen wonder ons het aangekom nie. Het lankal geloop. Trouens, drie waterval in die bos, maar op een dag om eers voor die eerste te bereik. Ons het geloop. En hier sê ons dirigent dat die waterval aan die ander kant van die rivier en dit moet na die Ferrod verskuif word, aangesien daar geen brug in die bos is nie. Nou is dit natuurlik moontlik, maar die feit dat plaaslike inwoners al die tyd probeer om toeriste te mislei. Die dirigent het gesê dat die rivier nie meer as die knie van diepte is nie en ons sal vinnig beweeg. Van die kus het ons regtig gelyk dat daar nie diep was nie. Ons het die broek verwyder, die kameras in die hand geneem en gegaan. En toe blyk dit dat die rivier nie knie diep is nie, maar op die bors van hoë mans. Ja, die stroom is sterk. Stene onder is baie skerp en glad. Niemand waarsku vooraf dat jy die rivier moet skuif en met jou spaarskoene kan neem nie. Daarom het ons almal kaalvoet gegaan en bang om 'n foto-toerusting te verdrink. Aan die ander kant is al die uitgeputte, nat bors en sonder verwyderbare klere aangeskakel. Maar het die idee verwarm dat ons binnekort die beloofde waterval sal sien. Toegedraai oor die hoek en dumbfounded.
Maar nie van vreugde nie, soos jy kan aanneem, maar van frustrasie. Van die berg vloei 'n klein meter waterval drie hoogte en 'n paar meter breed. Dit lyk soos 'n rivierdrempel. Bad in die meer het ook nie gewerk nie. Eerstens, hierdie waterval, alhoewel klein, maar om op sulke plekke te swem, is altyd gevaarlik. En tweedens, toe ons mans langs die rivier verbygegaan het en die water ondersoek het, het dit geblyk dat daar aan die onderkant baie skerp rotse van klippe was. Wie in die regte verstand is daar gebad, weet ek nie - ons het nie gevaar nie. Oor die algemeen was kwaad, ontsteld en moeg scary. En ek moes ook terugbeweeg na die ander kant. Maar die avontuur daarop was nie verby nie.
Net ons het beweeg en begin om klere te verander in die dinge wat ons nog steeds wonderbaarlik droog bly, aangesien die skare ons begin nader het. Aanvanklik het ons nie eens verstaan wat dit is nie. Natuurlik het ek leeches in my lewe gesien, maar wat hulle weet hoe om so vinnig te hardloop, het ek nie vermoed nie. Dit blyk dat die voorkoms van die aand hulle gaan jag, en die beste prooi is toeriste. Ons, soos hulle kon, het dinge uitgestrek en van hierdie plek toegelaat. Maar dit was nie daar nie. Honger bloeding Daar is net 'n miljoen. Dit is die moeite werd om die skoene te herstel soos hulle reeds kruip. Dit is die moeite werd om die tak met die hand te haak, aangesien 'n leech reeds op sy hand sit. Muga het nog steeds alleen gebyt, so het bloed nie tot die aand gestop nie. Gids gelag vir ons en het gesê dit is nuttig. Maar jammer! Dit is nuttig wanneer Leech medies en steriel is. En wanneer sy in 'n moeras in die bos woon, dink ek nie haar byt is nuttig nie.
Dit blyk dat ons maatskappy nie van toepassing is op die kategorie lafhartige, maar wanneer skemer in 'n digte bos kom, vir elke boom, sal iemand iemand hê, en die skare van bloede is haastig - ons moes nie lag nie. Ons het baie haastig teruggetrek en nie baie pret nie. Hier het ek die reënwoud van Sygarada verlaat. Wilde diere sal nie daar sien nie, die flora sal slegs interessant wees vir plantkunde, die waterval is klein, en die leeches is baie honger en die sterkste. Ons is nie meer in hierdie bos nie.