As jy van plan is om die hoofstad van Kambodja in 'n punk te besoek, is die Tolo Slag Museum 'n plek waar jy dalk belangstel om te kyk. Op elke beurt sal taxi-bestuurders hierdie toer aanbied, so dit sal nie moeilik wees om daar te kom nie, die museum is in die sentrale deel van die stad geleë.
Ek beveel aan om slegs diegene te besoek wie se senuweestelsel bestand is teen die beeld van bloedige marteling en marteling.
Tuol Slag is die gebou van die voormalige skool, wat in die regering van Rooi Khmer van 1975 tot 1979 in die tronk van Rooi Khmer omgeskakel is.
Meer as 20 duisend mense hier is tot die dood gemartel en slegs 'n klein persentasie gevangenes het daarin geslaag om die dood te vermy.
Mense het onder die artikel "spioenasie" in hierdie tronk gekom, maar in Nasami was daar almal wat volgens Paul-pot die gevaar van sy regime kon verteenwoordig.
Dit was studente, onderwysers, akademici, dokters, partyleiers, Boeddhistiese monnike en vele ander. Almal wat opvoeding gehad het, kan 'n gevaar lees en skryf. Die regime het hierdie mense genadigloos vernietig en het in 1979 voltooi in die land in die land.
By aankoms in die tronk is almal uitgetrek, hul persoonlike besittings is gekies en hul biografie gedwing. Al die feite wat vanaf die vroeë kinderjare begin moes gewees het. Dit het die basis vir talle ondervragings deur gevangeniswerkers gegee.
Die gevangenes is gefotografeer en hulle 'n reeks nommer toegeken, jy kan 'n groot aantal slagoffers van slagoffers op die mure van die gevangenis sien.
Gevangenes is in geïsoleerde smal selle geplaas, waar hulle op die sementvloer geslaap het. Hulle was verbied om met mekaar te praat. Hulle het hulle twee keer per dag gevoed met klein gedeeltes van vloeibare ryspap, net met die goedkeuring van die wagte gedroog. Higiëne was daar afwesig, wat gelei het tot die verspreiding van verskillende vel en aansteeklike siektes. Gekoop dood.
Die dag in die tronk het om 04:30 begin om alle gevangenes te kontroleer vir die teenwoordigheid van items wat hulle hulself kan doodmaak. Selfmoordpogings was nie skaars nie, sommige gevangenes het daarin geslaag om hul lyding op hul eie te voltooi.
Alle gevangenes is gemartel deur vals bekentenisse van hulle te soek.
Alle gereedskap vir marteling word in die museum bewaar. Mense is deur ysterkettings aan beddens gevang, hulle met metaalstawe gegooi, verbrand, haar vingers en hande afgesny.
Marteling was baie ure en meedoënloos, solank die gevangene sy skuld nie herken het nie. Daarna is die erkenning van die skuld in die tuin van die skool geskiet of gehang.
Die dooies het in die generaal grafte in die gevangenis gekleur, toe die plekke ontbreek het, het hulle uit die stad geneem, waar hulle verbrand is en ook in grafte gestort het.
Ongeveer 80 buitelandse burgers het ook in die S-21 geval, dit was nie moontlik om enige van hulle te oorleef nie.
'N Besoek aan die museum sal die begrip van die gruwel wat die bevolking van hierdie land ervaar het, verdiep. Dit sal duidelik word waarom Kambodja nog so moeilik is om met sy knieë op te staan en te begin ontwikkel. Die afdruk van hartseer is steeds baie nie baie opvallend op mense se gesigte nie, so 'n gevoel dat vrees die geneties tot die jong geslag geslaag het.
'N Besoek aan Tol Slag het my selfs groter deernis geleer, nou probeer ek om nie mense te veroordeel nie, maar probeer om hulle te verstaan deur die studie van hul geskiedenis en opregte belangstelling in die ervare nasie-gebeurtenisse.