En die kameel, dit blyk nie net die woestynskip nie, maar ook die straatvegter. Ek het nooit gedink dat so 'n rustige intavory diere aan wedstryde kan deelneem nie.
Maak onmiddellik 'n bespreking wat ek nie aan liefhebbers behoort om adrenalien van hierdie soort vermaak op te lig nie. Maar met die frase "Camel Fights" het vroue se nuuskierigheid steeds die gevoel van die mensdom opgeneem en my gelei tot die plek van die hou van kompetisies. Wel, eerstens, die kamele wat ons nie so dikwels sien nie, veral in sulke hoeveelhede, en tweedens, ek is belowe dat daar geen bloedige gevegte daar was nie.
Dit was Januarie die dag in die dorp van Yalikavak, wat in Bodrum, winderig was en nie in Turks nie, maar toe ons die arena genader het, het ek steeds verstaan hoeveel hierdie vermaak deur plaaslike inwoners geliefd is. As sodanig arena vir hierdie kompetisies was daar nie net 'n groot plek in die omgewing in 'n nizine, omring deur 'n omtrek met 'n lae rooster en natuurlike oorsprong van die heuwel nie. Dit was heeltemal gevul met die skare wat deur die skare opgewonde was, van die stemme, wat letterlik op die hoogte was. Mense het gesinne gekom, met kinders, vroue, jongmense en ouer bejaardes en ou vroue, van iewers, het selfs na 'n vreemde toespraak gekom, iemand het gedans, musiek gespeel.
Na 'n geruime tyd het die eerste paar kamele in die arena gebring, die eienaars het die arena in 'n sirkel, leidende diere, omseil en aan die publiek voorgestel. Op die oomblik het die organiseerders aangekondig deur die luidspreker, die name van die eienaars en cliche van kamele, sowel as hul regalia, indien enige. Kamele is deur versierings beseer: Bubstes, lintjies, matte en handgemaakte saal, met inskripsies Mashallah (Masallah), wat in vertaling van Arabies die wens van goeie geluk en gelyktydige beskerming teen die bose oog beteken. Toe het diere die arena na die sentrum gebring en begin wag. Die stryd het nie begin nie, kamele wou nie die verhouding uitvind nie. Sodat die teenstanders aangemoedig word, het 'n kameel naby hulle gekom (dit moet opgemerk word dat die kompetisies van Januarie tot Maart gedurende die huwelikstydperk plaasvind wanneer die gedrag van mans die mees aggressief is). Na die voorkoms van die voorwerp vir die kompetisie het die teenstanders 'n bietjie herleef, en die stryd het begin.
Trouens, wat in die arena gebeur het, is moeilik om die stryd te bel, dit was eerder meer soos 'n komedie as op die geveg, die lomp skokke, puff en alternatiewe druk van mekaar op die grond. Soms moes sulke mededingers nog steeds sorg. Die verloorders is die een wat eers van die slagveld verkies sal word, en wag vir die wenner vir 'n lang tyd hoef nie, gewoonlik het die aksie nie meer as 10 minute geduur nie, en soms was dit vir 'n paar sekondes genoeg. Oor die algemeen was dit alles meer soos 'n vertoning van diere kostuums en hul eienaars, wat ek was en bly. Die diere is nie beseer nie, en die gehoor het hul deel van die skouspel ontvang.
As mans gekyk het wat met belangstelling gebeur het, was vroue meer besig met gesprekke oor die druk en lek van sade, het die kinders suikerwol geëet en gehardloop. Op die agtergrond is klein tente agter die toeskouers gebreek, waar nie net aandenkings en lekkers verkoop is nie, maar ook wors van Cameljatin, wat ek nie wou probeer om te probeer nie, hoewel die verkopers tevergeefs is dat hierdie "wangguzel", wat Vertaal uit Turks in hierdie geval beteken "baie lekker."
Kameelgevegte in Turkye is vir byna twee honderd jaar gehou, maar die tradisie self het 24 000 jaar gelede in antieke Mesopotamië, in die Suidoos-Anatolia-streek van Modern Turkye, ontstaan. Toe het dit Sentraal-Asië bereik, en veroorsaak steeds groot belangstelling onder die bevolking, veral in die westelike deel van Turkye.