Toe ek in Moskou was, het ek dadelik besluit om nie net om die Rooi Square te gaan stap nie, maar ook op 'n toer. Die keuse het op die besoek van Lenin se mausoleum geval. Dit is nie net 'n rede om na 'n ander nuttelose uitstappie te gaan nie, maar om die geskiedenis van ons land te penetreer. Daarbenewens het ek sedert die kinderjare my ma se stories daaroor gehoor, so dit was 'n langdurige droom. Ek sal nie verberg dat ek baie tevrede is met die feit dat die uitstappie absoluut vry is nie. Diegene wat soveel wil kry dat dit vir amper 'n uur in lyn moes staan. Hierdie uitstappie het 'n ernstige nuanse. Nee onder watter omstandighede sal jy nie in staat wees om binne te kan fotografeer nie. Voordat u die mausoleum betree, word u nagegaan vir die teenwoordigheid van fone, kameras, camcorders. Ek het nie daarvan geweet nie, en ek moes al die tegniek in die stoorkamer oorhandig. Kamera stoor is nie gratis nie, het dit in gedagte. As jy geen tegnologie met jouself het nie, maar daar is groot sakke of rugsakke, dan sal jy ook gedwing word om dit in die kamer te slaag. Moenie probeer om die tegniek te bring nie, jy sal nie slaag nie. Voordat jy ingaan, sal jy deur die raamwerk van metaalverklikkers beweeg. In die meeste Mausoleum was ek omtrent drie minute. Dit is dalk 'n vinnige uitstappie self in my lewe. Binne die mausoleum is baie donker. Daarom sal ek die bejaardes nie aanbeveel om daarheen te gaan nie, soveel om oral te val. Lenin veroorsaak dubbelsinnige emosies. Alles wat ons sien, in die Mausoleum, is sy liggaam. 'N Klein groep mense gaan net stadig om die kis en hierdie uitstappie eindig. Dit is ook die moeite werd om te let op die feit dat daar so sakrament is, aangesien dit onmoontlik is om te geraas. Daar is niks meer daar nie.
