In Maart 2014 en 2016 was ons op uitstappies in Jerusalem, die interessantste plek vir my was die landmerk - die "Watch Wall".
Die geskiedenis van hierdie gebedsmuur gaan ver in die verlede, in die tyd van die tempel, wat Tsaar Salomo gebou het.
Op sigself is die muur net 'n klein deel van die heining van die tempel, dit is alles wat van die tempel gebly het, so die Jode en noem dit 'n huil van huil. Ek huil op die tempel, teen die tyd dat hulle ons tempel gehad het, waarin hulle gebid en versamel het vir alle godsdienstige vakansiedae, vir die tyd dat hulle op een of ander manier voor God opgestaan het en genade gevra het.
Nou is hierdie plek in die openbaar aan alle mense beskikbaar, en elke dag woon duisende pelgrims hierdie plek by sodat in 'n enkele gebed met die Jode wat deur God se mense gekies is om te bid vir hul behoeftes.
Om by die muur te kom, moet jy 'n paar eenvoudige prosedures deurloop.
Die eerste ding is klere, wat vir vroue nie oop en veroorsaak moet word nie. Skouers en kop moet gedek word as die rok geklee is - dit moet die knieë sluit, en beter voor die vloer. Vir mans - geen maskers en kortbroek nie, net hemp en broek, ook by die ingang van die manlike deel, moet alle mans 'n KIP dra wat by die ingang vry is.
Tweedens, dit is die kontrolepunt. Die feit is dat Israel voortdurend in 'n toestand van gevegsgereedheid is as gevolg van gereelde aanvalle van Arabiere. Daarom, by die ingang van die huil van huil, is daar 'n kontrolepunt dat jy sakke sal nagaan, en sal nie toegelaat word om skerp, stiksel en sny items te neem nie, sowel as glasbottels.
Derde, dit is die ablusie van hande. Naby die mure is daar spesiale wasbakke, daar is hyskrane met water en lyne vir hand ablusie. Om jou hande korrek te was, moet jy water in 'n beker skakel, eers een hand gewas, dan die tweede. Terloops, dit is van hier af en die uitdrukking "hand my hand was". So aanvaar, want dit is onmoontlik om nie die heilige mure sonder was hande te hê nie.
Die vierde oomblik is die skryf van gebedsnotas. Terwyl ons op die bus gery het, het die gids ons vertel dat al die aantekeninge elke dag van die muur verwyder word, anders sal daar berge wees, baie aantekeninge val uit die mure van die muur en val op die vloer. Daarom, elke dag kry hulle hulle van daar af en sit in spesiale klipkaste, die sogenaamde grafte vir aantekeninge. Dit blyk dus dat baie mense vir hierdie aantekeninge bid, en natuurlik die Jode self wat nie op die middag of in die nag gebid het nie.
En ek het ook daarvan gehou dat vandag nie al die Jode naby die muur huil nie, en baie bly en dans, hulle is gesweer en liedjies sing. Ook naby die muur is daar stoele waarop mense wat vir 'n lang tyd hier kom, rus kan sit, en op klein tafels is die boeke van die Psalms in Hebreeus, die Jode lees hulle en bid.
Terloops, die muur is in twee dele verdeel - manlik en vroulik. Jode word nie aanvaar om vir vroue en mans te bid nie.
As gevolg hiervan wil ek sê dat ek op baie plekke in Jerusalem was, maar die muur van huil het die mees onvergeetlike geword. Sommige ongewone gevoel van vrede van vrede voel net naby hierdie muur.
