Phi Phei is een van die mees bespreekte en bekende plekke in Suidoos-Asië. Danksy sy ongelooflike skoonheid het Phi-Phi stewig vertraag in die lyste van toeriste roetes van die afgelope jaar. Die skoonheid van die eiland het nie gelyk nie, selfs onder die nabygeleë eilande van pragtige landskappe.
Kalksteen rotse, turkoois waters, wit sandstrande en 'n mylpaal van 'n impassible bos het Phi-Pihi perfekte tropiese akute gemaak, waardeur baie droom in bedompige kantore is.
Die gebeure van die afgelope 20 jaar het egter Phi-Pi, die onderwerp van ernstige meningsverskille. Diegene wat sy natuurlikheid wou bewaar, het sy voorhoofde gebots met diegene wat die eiland 'n ontspanningsplek van wêreldklas vrye tyd wou maak, en daarom om daarvolgens 'n goeie wins te kry.
Om die oorsaak van die geskil te verstaan, stel voor hoe die eiland meer as twee dekades gelede was, toe hy die eerste keer geopen is deur ondernemende toeriste wat Eden op aarde soek.
Hierdie paradystuin, het hulle net dieselfde op die Phi-Pi-Don gevind - lang, wye sanderige spoeg, elegant geslaan tussen twee pragtige eilande, gewas deur die waters van twee kalmte, wat ideaal is vir swem, snorkel en duik. Al hierdie skoonheid omring die rotse waarvoor dit so koel, en digte woude is.
Sodra die eiland die stamme van die sogenaamde seeige Gypsies Chao Ko bewoon het (of, soos hulle hulself, mense van die eiland genoem het). In daardie dae was daar geen piere en winkels nie, daar was net 'n paar bote, waarop Tsygana na die naburige eilande gegaan het om iets te verkoop of te koop.
En toe mense skielik 'n hemelse hoek begin soek het, is almal op die gesarafinde radio oor Phi Phi erken.
Die eenmalige idylliese strandtoon Sai het 'n hawe geword, bote en vullis behaal, met 'n pier om groot vate te akkommodeer, wat voortdurend toeriste aan die oewer lewer.
Die sandstanders is nou byna onherkenbaar, almal bedek met villa's, luukse hotelle, bars, restaurante en internetkafees, reisagentskappe, banke, winkels, juweliersware kiosks en markte.
Toeriste word gejaag deur Thais en buitelanders wat op die eiland woon, adverteer duik, bote vir huur, verblyf en bars. Oor die algemeen, verbeel jou geraas. Diegene wat onthou dat daar voorheen was, het die trane skaars teruggehou wanneer hulle vandag die plek sien.
Op die ou end is Phi-Phi deels deel van die grondgebied van die Nasionale Park. Dit was moontlik om 'n beskermde park te maak met plesierpaaie van die eiland, plekke vir klim en afgesonderde duikhoeke. Dan sal dit die paradys verlore gaan!
Maar wyne lê nie net met buitelandse toeriste wat so na die eiland van "Bounty" gehaas het nie - hulle kan nog steeds by die wilde eiland kom met klein groepies en in Nehla Coconut Palmbome, wat in tente rus. Die Thai-regering het besluit om 'n eiland 'n goed ontwikkelde toeganklike oord vir vakansiegangers van regoor die wêreld te maak.
Gevalle op die ontwikkelende eiland Phi-Phi het die tragiese omset in 2004 aanvaar toe die tsoenami deur sy oewers oorweldig is. Dit wil voorkom asof die natuur self teen die toeriste-teenwoordigheid gerebelleer het en 'n kans gegee het vir mense om die eiland by die Nasionale Park te maak. AN-NEE!
Aan die ander kant lyk die eiland baie beter as in daardie tye wanneer Toerisme eers begin ontwikkel het, en die strande was vuil. Danksy die groeiende besef van die belangrikheid van die ekologiese toestand van hierdie afdeling van die sushi, is sand en water hier redelik skoon, daar is amper geen motors op die eiland nie, en daar is geen planne vir die bou van paaie nie.
Verskeie dosyn motorfietse (soms met rolstoele) word gemaak deur sanderige en grondpaaie (in die hoofrekening van geplaveide paaie), passasiers na hul hotelle, asook om goedere en toerusting te lewer. Wel, bromponies. Fietsryers is ook baie, en dit is reeds irriterend, veral in die smal gange van Phi Phi, waar die fietsryers glad nie aan voetgangers aandag gee nie.
Soos in die voorkant van die tsoenami beslaan die dorpie Ton Sai 'n beduidende gedeelte van die kus en tree op as die Open-Air-winkelsentrum. En toeriste word 'n dosyn bars van die vuurvertoning aan die predestal klok aangebied.
Alhoewel die gemiddelde pryse vir Phi Phi hoër is as in baie ander Thai-eilande, is dit in die algemeen ongelooflik goedkoop as in baie ander oorde van die wêreld. Probeer om 'n ordentlike kamer in Hawaii of in San Tropez vir tien dollar per nag te vind! Nie? Dis dit!
Onlangs word kuspartye toenemend raserig en pret en duur tot 3/4/5 in die oggend. Dit kan 'n ernstige probleem wees vir diegene wat in die strandgebied op Ao Loh Dalam stop. Lisensiëringswette wat die verkoop van alkohol reguleer, is eenvoudig nie van toepassing op sommige bars nie (indien hul eienaar verbindings het). Daarom, baie reisigers wat by die hemelse kalmte aangekom het, beweeg uiteindelik net weg of diep in die eiland.
Ten spyte van die groot aantal verkopers en skare van toeriste, was die dorpstoon Saize 'n uitstekende hulp vir diegene wat daarvan hou om pret te hê. En vanuit die oogpunt van onaangeraakde tropiese paradys, waardeur die eiland een keer was, is goeie nuus vir reeds ontsteld - alles is daar, in die algemeen, in orde, moenie bekommerd wees nie! Byvoorbeeld, die naburige eiland met Phi Phi-Don, Phi phi-le Byna heeltemal wilder is slegs beskikbaar vir daguitstappies op die boot. Alhoewel baie nou kla dat hierdie bote wat tot die dag kom, weer die plek bederf en selfs die baba pi-pi-le is nie meer dieselfde nie. Maar in werklikheid is dit regtig 'n wilde eiland. En baie indrukwekkend egter.
En tussen die Toon van die Sê en Lake Tong, op die noordelike punt van die eiland, is daar 'n halwe dosyn strande, waarvan baie net op die boot kan kom - dat jy kan ontsnap uit die ondraaglike skare. Daar kan jy ook akkommodasie vind, van baie goedkoop hutte tot baie pragtige hotelle. En die mariene sigeuners, Chao Ko (sowel as Lear Loom of Chao Talay) leef steeds op Laem Tong, bestuur plaaslike winkels waar kos en drankies teen lae pryse te koop is.
Selfs 'n paar minute loop van die dorp Ton Sai na die noordelike stuk van die Isthmus, sal jy 'n wye verskeidenheid behuising vind, waar jy maklik kan vergeet van die twyfelagtige toerisme-aantreklikhede van die eiland, soos bars en winkelsentrums. Hoekom is dit alles as so 'n skoonheid hier aan die gang is?